Serialowo 3 - The Walking Dead

Bardzo przepraszam moich wiernych jak Casanova fanów i fanki, za brak postów ostatnimi czasy - a to brak czasu, a to kłopoty zdrowotne, a to brak weny, a to ucieczka przed chińską mafią. Jednak dzisiaj nadrabiam zaległości i wracamy do normalnego rytmu, kochanieńcy. Uwaga na spoilery.


Żywe trupy, zombie, umarlaki, inny rodzaj anorektyków, szwędacze, ghule. Twór kulturowy, mający na świecie miliony fanów. Twór, dający tyle radości i flaków, ile tylko można. W końcu - twór, który zaistniał na dużym ekranie niezliczenie wiele razy. Czasami lepiej (pierwsza trylogia pana Romero), a czasami gorzej (druga trylogia pana Romero). Ostatnie lata to istny wysyp gier z truposzami w roli głównej (Dead Island, Left4Dead, DayZ, Dead Nation), w świecie książek i komiksów nie sposób narzekać na brak obecności żywych-nieżywych, a i w świecie muzyki można doświadczyć widoku rozkładających się ciał - wystarczy wybrać się na koncert Rolling Stonesów. Niejako zagadką dla mnie jest bardzo niewielka aktywność zdechlaków w świecie telewizji. Pierwszy serial o tej tematyce to brytyjski "Dead Set" z 2008 roku. Drugi zaś, to serial na podstawie komiksu Roberta Kirkmana. Podręcznikowy przykład tego, jak się robi nierówne seriale.

Moim zamiarem w cyklu "Serialowo" było przedstawianie seriali skończonych, zamkniętych, oryginalnych, zapadających w pamięć przez swą specyficzność. Jednak druga część 4. sezonu "TWD" tak mi działa na nerwy, że postanowiłem zrobić wyjątek. Rok 2010, pod względem serialowym, był końcem pewnej ery, festiwalem płaczu i żałoby - bo nie dość, że zakończył się LOST (btw, słyszeliście o tej sprawie z Boeingiem 777?), to dodatkowo zakończył się w okropnym stylu. Zaczął się za to "The Walking Dead", który swoim pierwszym sezonem mocno przypominał mi "Zagubionych" - grupka ludzi i relacje między nimi w nietypowym otoczeniu. Było to dobre, klimat był pro, muzyka robiła swoje, survival pełną gębą, poznawanie bohaterów i stosunków (niekiedy dosłownie) ich łączących.

Wielkie nadzieje pokładano w sezonie drugim. I o ile początek miał bardzo dobry, tak im dalej w las... Legenda głosi, iż odnotowano ponad 1000 prób popełnienia samobójstwa oraz 94 przypadków zapadnięcia w śpiączkę wśród widzów, którzy akurat oglądali odcinki dziejące się na farmie. Mimo wszystko, sezon zakończył się wielkim jebudup, Rick zapowiedział totalitarne rządy na tle więzienia, a jasnowłosa Andrea spotkała Michonne i jej usta, żyjące własnym życiem. Trzeci sezon był moim zdaniem najlepszym i jedynym, który od początku do końca trzymał niesamowicie wysoki poziom - nie wiem, czy to za sprawą Ricka, który wyhodował sobie jaja i charakter, czy bezwzględnego Gubernatora o dwóch twarzach i jednym oku. A potem stała się rzecz okropna. Na świat przyszedł potworek w postaci sezonu czwartego, który est, jak do tej pory, najgorszym sezonem spośród wszystkich, mimo dobrego finału pierwszej części. I najsmutniejsze jest to, że scenarzyści sami są sobie winni.

O co mi chodzi? A no o to, że ten serial nie ma postaci. Zobrazuję wam to na przykładzie przyrody. Przyjmijmy, że terroryści porywają rodzinę losowo wybranego renifera. Oznajmiają mu, iż jego familia przeżyje, ale tylko pod warunkiem, iż ten wykona poprawnie trzy zadania. Zadanie pierwsze - wymień przynajmniej 5 bohaterów "Losta", którzy dożyli ostatniego epa i są ikonami serialu. No to renifer wymienia bez zastanowienia pięć postaci. Dobrze, zaliczone. Teraz kolejne zadanie - wymień przynajmniej 5 bohaterów "OZ", którzy dożyli ostatniego epa i są ikonami serialu Renifer, dajmy na to o imieniu Hektor, mówi, że to jeszcze prostsza sprawa i poprawnie wykonuje zadanie. W końcu, terroryści zdradzają mu treść ostatniego zadania - Hektor musi wymienić przynajmniej 5 bohaterów "The Walking Dead", którzy żyją do chwili obecnej i są ikonami serialu. I teraz pan renifer albo odpowiada "Rick...Michonne...może Daryl...", a następnie ze smutną miną rozkłada swoje kopytka w geście bezradności i jego rodzina zostaje rozstrzelana, albo odpowiada, że wszystkie pro postacie, które były lub mogły być ikonowymi postaciami serialu, a było ich około 7, zostały zamordowane przez twórców, a jego rodzina i tak ginie, bo terroryści nie mają honoru.

Naprawdę wiele złego mam do powiedzenia scenarzystom TWD pod względem prowadzenia nie tyle akcji, co postaci. Z dobrymi, charyzmatycznymi postaciami to i brak akcji jest się w stanie jakoś zatuszować. Tu natomiast te wątki i relacje, cieszące oko w 1. sezonie, zaczęły się przeobrażać w jakieś animozje. Co się stało z tym fajnym chłopakiem, Glennem? Pojawiła się kobieta w jego życiu i stał się nieznośny. Gdzie Daryl, redneck z krwi i kości? Nie ma go, bo stał się emo.  A gdzie Hershell, Dale, Merle, Shane i reszta świetnych postaci? Nie ma, bo zostały uśmiercone. Na ich miejsce za to pojawiły się inne (słowo CZARNE aż się rzuca na język) charaktery. Tyreese, słynący z robienia głupich min, jego siostra Sasha, kobieta, która nie wie czego chce (a i twórcy chyba też sami nie są do końca pewni, czego oni chcą od niej), czy w końcu Ben - alkoholik, który jest w tym serialu tylko po to, żeby podnieść liczbę czarnoskórych aktorów w serialu do zawrotnej liczby - czterech. Mnie, jako widza, po prostu boli wymuszony dramatyzm w co drugim dialogu. Bohaterowie idą przez jakąś lokację, rozmawiają i nagle jeden musi się zatrzymać, popatrzeć na drugiego, coś wysapać i tak w kółko. No po prostu koszmarem trzeba nazwać to, w co się przeobraziło "The Walking Dead", a fakt, iż cieszy mnie głupi jak bułka na głowie powrót Carol, tylko to potwierdza.

Psioczę, psioczę, ale czy mi się "The Walking Dead" podoba? Podoba mi się to, czym "TWD" było, czyli zgrabnie napisanym serialem o zombie, z fajnymi efektami specjalnymi, charakteryzacją, klimatem i doborem bohaterów mieszczącym się w granicach tolerancji. Obecnie to tragedia, dramat rodzinny (choć z całkiem przyjemną nutką survivalu) i jeśli utrzyma poziom żenuły mu towarzyszącej, no to to będzie wyczyn na miarę spartaczenia "Dextera" czy "HIMYM". Mam nadzieję, że się mylę i jednak zmierza to do czegoś na dobrym poziomie, że scenarzyści specjalnie nas męczą takimi odcinkami, by zaserwować nam prawdziwą bombę . Podejrzewam, że sezon skończy się "reunionem", może okraszonym czyjąś śmiercią, a sezon piąty wróci na dawne tory. Misja "wycieczka do stolicy i ocalenie świata"? Możliwe. Jedno dla mnie jest pewne - póki żyje Rick, a ja nadal będę całym sobą pałać miłością do zombie - tak dalej będę oglądał "The Walking Dead". Z większym uśmiechem na twarzy, lub mniejszym.

PS: Nawet drugi sezon gry jest jakby okrojony pod względem postaci, które można lubić..

PS2: Zapraszam do forumowej gry RPG w realiach "Żywych Trupów" - http://www.walkingdeadrpg.aaf.pl/ !!