Z cyklu "Treściwie ale krótko" 8

Wielu spodziewało się recenzji filmu "Jesteś Bogiem", ale uznałem, że Paktofoniki słuchają tylko 3 osoby w Polsce, dlatego też postanowiłem, iż podzielenie się z wami sztuczką magiczną jest lepszym rozwiązaniem. Powyższy obrazek oraz ten akapit, są jednym z najprostszych sposobów na to, jak zdobyć widownię i przypadkową publiczność - wystarczy wstawić dość nietypowy obrazek, wkleić do niego logo jednej z największych (chyba to nie jest dobre określenie w tym wypadku..) stron pornograficznych na świecie i umieścić na blogu - gwarantuję wam, że za miesiąc ludzie będą wchodzili na tę stronę wpisując w wyszukiwarkę "funny brazzers mem" ("harry potter nago" i "ewa drzyzga sex" już było). Innym sposobem (już nie sztuczką magiczną) byłby sposób Katarzyny Figury, ale ja szanuję siebie i swoją prywatność.


Przepraszam z góry wszystkich za dzisiejszy post - mam gorączkę, więc czasami mogą pojawić się jakieś majaki, ale muszę teraz pisać, bo podobno jak jestem pijany albo umieram to nagle zdobywam umiejętność pięknego pisania o filmach i głębi bohaterów.

"Sylwester w Nowym Jorku" to kolejny film, chcący mocno być brytyjską produkcją "To właśnie miłość". Nie wychodzi mu to na początku prawie w żadnym stopniu - jest słabo, sztucznie, aktorzy nie zachwycają - mamy tu kilka gwiazdeczek na fali, jakieś stare kobiety, kilka nołnejmów, jednego konia i jednego legendarnego aktora, który po tym występie i kilku poprzedzających ten film, chyba straci ten status (De Niro, why ?). Pod koniec jednak, cholera, film mnie osobiście wciągnął, spodobał mi się i jakoś nastawił mnie pozytywniej do życia ? Średni film z dobrym kawałkiem Bon Joviego i z okropnym głosem i nosem Lea Michele (Sarah Jessica Parker w końcu może odpocząć przez jeden post od moich bluzgów. Ale tylko przez jeden post w roku taka ulga przysługuje). 5/10

Niektórzy ludzie, którzy ze mną korespondują przez maila (mama i jedna psychofanka) wiedzą, że nie darzę zbyt wielką sympatią Kanady i Australii. Dlatego też, gdy zobaczyłem plakat "Kochanie, poznaj moich kumpli", wiedziałem że Australia wyprzedzi prawdopodobnie Kanadę w rankingu znienawidzonych narodów, a Anglia dołączy do tego zestawienia za karę, że im pomagali tworzyć ten film. Jakże moje wielkie zdziwienie było, kiedy okazało się, że humor w tej komedii mnie śmieszy. Mamy tu śmianie się z Hitlera, z baranków czy homoseksualizmu (aczkolwiek "MĘŻCZYZN" w rurkach tutaj nie ma). Bardzo dobry, hecny tytuł, z kilkoma słabymi schematami. O dziwo, polecam, 8/10.

Siedzę sobie jakiś czas temu w domu i włączam sobie film. Dostaję sms-a od kumpeli, prosi żebym jej coś tam zrobił na komputerze. Ja odpisuję że nie, że oglądam "Egzorcyzmy Emily Rose" i leżę w łóżku. A ta mi na to coś w stylu "HOHOHO, TO HORROR LEGENDA, NAJSTRASZNIEJSZY FILM JAKI W ŻYCIU WIDZIAŁAM. CO MASZ NA SOBIE?". "Egzorcyzmy..." nie są wcale najstraszniejszym horrorem, nie są nawet najstraszniejszym filmem o egzorcyzmach. Przez dwie godziny filmu siedziałem w łóżku z miną gościa, który pracował przez 10 lat w firmie Sony i jedyne co miał do roboty to siedzenie i opieprzanie ludzi, dorobił się 3 aut, żony, 3 dzieci i domu na przedmieściach, ale go wyrzucili i jest teraz sprzedawcą w Mc Donaldzie. Może raz, dosłownie raz, rzeczywiście się przestraszyłem. Głównym problemem tej produkcji jest nazywanie jej horrorem - błąd, to po prostu niezły thriller z dobrym aktorstwem. 7/10 i to takie ledwo ledwo.

Prawdopodobnie już to wiecie i słyszeliście takie plotki, ale dla pewności - Tom Hardy rośnie na najlepszego aktora naszych czasów. Podziwiam gościa i to naprawdę za to co on robi na ekranie jak i poza nim. Bronson jest oparty na autentycznych faktach (aczkolwiek nie wgłębiałem się zbytnio w historię "najsłynniejszego więźnia Wielkiej Brytanii") i co tu mogę mówić - bardzo dobry film, z genialnym Hardym i w ogóle ciekawym pomysłem na narrację. Jedyne co mnie naprawdę, ale to naprawdę deprymuje, to typowo brytyjska praca kamery. Strasznie to padaczna rzecz, która w pewnym stopniu psuje odbiór filmu przez widza - razi to po oczach, szczególnie jak się jest przyzwyczajonym do filmów wprost z USA czy chociażby z Polski. 8 ? Chyba 8.

Jestem prawdopodobnie jedyną osobą na świecie, która nie oglądała "GANGAMN COŚTAM". Napisałem więc do kumpla, żeby ten mi dał jakąś wskazówkę do tego jak to znaleźć w Internecie. Napisał, bym wpisał w wyszukiwarce YouTube "PSY", a resztę znajdę sam spokojnie. Wtedy oczom moim ukazał się film Władysława Pasikowskiego. Myśląc, że to to - włączyłem i oglądnąłem w całości. Po seansie zrozumiałem, czemu ludzie narzekają dziś na polskie kino - ono nie ma przecież w ogóle ani klimatu, ani scenariusza, ani żadnej duszy. Jasne, są wyjątki, "Sala Samobójców" była świetna, "W Ciemności" miało swój urok - ale w porównaniu z "Psami" czy chociażby z "Dniem Świra" - brakuje pewnego pierwiastka, dzięki któremu za 10 lat będzie się nadal rozmawiało o tych filmach. "Psy" to film kultowy, absolutnie świetny, z cholernie dobrymi aktorami, scenariuszem ("A KTO UMARŁ..TEN NIE ŻYJE" czy "DO SAMEGO KOŃCA. MOJEGO, LUB JEJ") i klimatem czy muzyką. Tęsknię za tymi czasami, lata 90' i początek XXI wieku owocował w naprawdę świetne polskie produkcje. Podsumowując : Gangmana dalej nie oglądnąłem, wciąż nie ma mnie w OBF i nikt mnie nie sponsoruje,  "Psy" 10/10, a dziś pewnie seans z "Psy II".

A w poniedziałek albo wtorek możecie się spodziewać postu dotyczącego najnowszych odcinków seriali i reality show.