RANKER #1 - Ulubione Seriale (40-31)

Ahoj! Toć to już czerwiec, połowa roku, za rogiem wakacje, a jak wiadomo, wakacje to sezon serialowej posuchy. Tak też więc dziś pierwsze wydanie Rankera, czyli do bólu subiektywnego rankingu, a w nim na pierwszy ogień idą właśnie seriale. Kto wie, może nawet jeśli ktoś się pofatyguje zapoznać z tym rankingiem, to znajdzie coś w sam raz dla siebie do oglądania w te długie, upalne, letnie dni.

Na początku jednak kilka zasad:

• Nie biorę pod uwagę seriali, które jeszcze nie zakończyły swego żywota w świecie telewizji. Dlaczego? Ano prosty przykład - po oglądnięciu czterech sezonów Dextera dałbym się pokroić za ten serial. Po kolejnych czterech chciałbym pokroić twórców.

• W rankingu zabraknie seriali animowanych i anime, takich jak Dragon Ball, Death Note, Beavis and Butthead. Skupiam się tylko na aktorskich serialach, ot, po prostu.

• Nie, żebym się spodziewał wysypu komentarzy (hah, a to dobre, KOMENTARZY NA MOIM BLOGU!), ale tak, wciąż nie oglądnąłem masy tytułów, które powinien znać każdy maniak serialowy (chociażby The Wire, Six Feet Under, The Shield) i zapewne nie wszystkich zadowoli, że w rankingu nie pojawił się ich ukochany serial, a taka szmira jak Klan jest w top10 moich seriali. No ale co pan zrobisz, nic pan nie zrobisz.

#40

 

Rozpoczynamy serialem, który dla wielu powinien zapewne znaleźć się w TOP10. House'a zna każdy - serial o bucowatym doktorze podbił serca milionów widzów na całym świecie. Mego serca nie podbił, ale wciąż uważam go za świetną produkcję wartą uwagi, trzymającą stały poziom. Czasami w oczy wrzucała się pewna monotonność fabularna, ale hej, w tym cały urok medycznych seriali. Brawa należą się przede wszystkim twórcom za świetne zakończenie całej historii.

#39

Persons Unknown oglądałem baaardzo dawno, ale wciąż pamiętam, jak ogromne wrażenie zrobił na mnie pilot tegoż mini-serialu (13 odcinków). Pomysł sam w sobie jest świetny; grupka nieznanych sobie ludzi budzi się pewnego razu w małym, opustoszałym miasteczku otoczonym zewsząd przez drzewa. Nie wiedzą, jak się tam znaleźli, próby ucieczki spełzają na niczym, a każdy ich ruch śledzą kamery. Dalsze rozwinięcie historii zawiodło chyba nie tylko mnie, bo mimo zakończenia-cliffhangera, drugi sezon nigdy nie ujrzał zielonego światła.


#38

Odwróceni to, niestety, jeden z niewielu poważnych, polskich seriali, jakie miałem przyjemność oglądać. A chętnie po niego sięgnąłem, gdy miałem ochotę na gangsterskie klimaty. I owszem, na próżno tu się doszukiwać czegoś na miarę Rodziny Soprano, niemniej to solidna, rodzima produkcja na faktach, całkiem przemyślana i sensownie zrobiona. Powstał także film, Świadek Koronny, opowiadający o wydarzeniach po serialu, ale zgodnie z powiedzeniem "Paweł Małaszyński jako aktor pierwszoplanowy to padaczka na miarę rosołu z ryżem", okazał się mizerny.

#37

The Prisoner to remake serialu z 1967 roku. Historia jest dość podobna do tej z Persons Unknown; pewien nowojorczyk (w tej roli Jezus Chrystus) budzi się w małym miasteczku na pustyni, gdzie rządzi człowiek o pseudonimie Numer 2 (w którego wcielił się Gandalf). Całość liczy niewiele, bo tylko 6 odcinków, ale tak jak to bywa w tego typu produkcjach - mimo obiecującego początku, dalsze rozwinięcie historii wydaje się być mało satysfakcjonujące. Wciąż, jest na tyle krótki, że spokojnie można się z nim zapoznać w jeden wieczór i wyrobić własne zdanie.

#36

 

Z Jim wie lepiej mam taki problem, że ja ten serial uwielbiam, a zarazem nienawidzę. Typowy, do bólu amerykański sitcom; powiedziałbym, że jest jak Antoni Macierewicz w sprawie Smoleńska - schematyczny i monotonny do bólu, ale w zasadzie ma coś takiego w sobie, że można się pośmiać i rozluźnić. Swego czasu leciał na Comedy Central. 8 sezonów, z czego dwa ostatnie można z czystym sumieniem olać.

#35

Wszyscy nienawidzą Krzysia - jakże bliski memu sercu tytuł! Serial inspirowany jest dzieciństwem Chrisa Rocka. Sposobem narracji przypomina Zwariowany Świat Malcolma oraz Cudowne Lata (obie produkcje niestety nie weszły do tegoż rankingu) - ot, familijna komedyjka, w sam raz na odskocznię od tych cięższych seriali. 4 sezony czystej zabawy.

#34

 

BUM, proszę mi szybko wymienić 5 serialowych horrorów powstałych przed 2011 rokiem, pomijając przy tym takie tytuły jak Jersey Shore oraz Ukryta Prawda. Trudno? Ano trochę trudno. Ale wraz z premierą American Horror Story, odżyła moda na grozę w telewizji. Duchy, antychrysty, jakieś demony i inne potwory - serial mnie po prostu zmiótł, a jego intro zawsze powoduje u mnie dreszcze. Miejscami lekko przekombinowany, ale w granicach rozsądku. Niestety, dalsze odsłony (Asylum oraz Sabat) mnie do siebie nie przekonały. Tu jestem w mniejszości, przyznaję.

#33

I powiedzcie mi teraz, co ja mam napisać o HIMYM? Pierwsze serie bawią, mam do nich ogromny sentyment i będę do nich wracał z ogromną przyjemnością. Jednak poziom tego serialu spadł diametralnie około 5 czy 6 sezonu, a scenarzyści sami zapędzili się w kozi róg, stosując rozwiązania tak pokrętne i tak nielogiczne w kontekście zachowań bohaterów, że smutek maluje się na twarzy, łzy rozpaczy spływają po mych paliczkach. To, w co się przeistoczyła ta produkcja, jest porównywalne do spadku jakości w Dexterze, a zakończenie to czysta kpina. Jeden z wielu przykładów, że lepiej zakończyć serial wcześniej, niż ciągnąć go jak Paris Hilton...no, wiadomo co.

#32

Kiedy byłem małym szkrabem (czyli co najmniej od 2012 roku wstecz), miałem pociąg do treści wulgarnych - no bo przyznajmy, interesuje nas to, co jest tabu. I pierwszym serialem, o ile się nie mylę, zawierającym w sobie takie treści (żółty trójkącik), była polska wersja Camery Cafe. Sytuacje, dialogi a i czasami monologi tworzone przez pracowników biura przed automatem z kawą, miejscami są tak absurdalnie głupie, że człowiek się po prostu śmieje. Odcinki są naprawdę krótkie (czasami 5 minut, czasami 7, kiedy indziej 10), ogląda się to wszystko miło i przyjemnie, czasami zdarzy się jakiś słabszy ep, jak wszędzie, no ale koniec końców - nie widzę lepiej.

#31

Wszyscy kochają Raymonda to kolejny klasyczny sitcom amerykański (w 9 przypadkach na 10 kuchnia znajduje się na lewo od salonu, ha!). Poznajemy perypetie rodziny Barone, na czele z Rayem, dziennikarzem sportowym i tytułowym, głównym bohaterem. Produkcja w USA robiła furorę, zgarniając masę nagród, w tym Emmy. O ile ekipa aktorska w Everybody loves Raymond zasłużyła na miano wybitnej, o tyle w chociażby polskiej wersji - Wszyscy kochają Romana - tak kolorowo już nie było i, cóż, byliśmy świadkami profanacji świętości.


Dziś to by było na tyle. Co was czeka w czerwcu? Ogłoszenie konkursu, 11 część Krótko, ale treściwie, kolejna dziesiątka w Rankerze oraz rzecz o pewnym zespole. Zapraszam gorąco!